estebahn
Μέλος
- Όνομα
- Στέφανος
- Μοτό
- CBR 600F4i
Ώρα να δω την υπόλοιπη έκθεση στο υπόγειο.
Απ’ ότι φαίνεται η πλειοψηφία των τουριστών παραμένει στην σφαίρα, εδώ δεν υπάρχουν ούτε δέκα άτομα, έτσι ο χώρος παραμένει ατμοσφαιρικός. Βοηθάει βέβαια και το ότι είσαι κάτω από το έδαφος.
Υπάρχει ένα διόραμα με όσα ζώα καταφέρνουν να ζήσουν εδώ πάνω, απ΄ ότι φαίνεται υπάρχουν και puffins, αλλά δεν είχα την τύχη να τα συναντήσω.
Έπειτα, ένα ημισκοτεινό δωμάτιο που επεξηγεί την σημασία της κλίσης του άξονα περιστροφής της γης και τις επιπτώσεις αυτής όταν είσαι στους πόλους. Ακόμη και αν από φυσική δεν τα πας ιδιαίτερα καλά, ο τρόπος που εξηγείται το βόρειο σέλας και ο ήλιος του μεσονυκτίου γίνεται κατανοητός.
Σε αρκετά σημεία σου υπενθυμίζεται το πόσο βόρεια είσαι, 71 μοίρες, 10 πρώτα λεπτά και 21 δεύτερα. Είναι σχεδόν βέβαιο πως στην ζωή μου αυτό το ρεκόρ δεν θα σπάσει.
Στο άλλο άκρο του διαδρόμου υπάρχει αίθουσα σινεμά, το δεκαπεντάλεπτο φιλμ που προβάλλεται δεν είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα, πιο πολύ καλλιτεχνικό με υπέροχα πλάνα που απεικονίζουν κόσμο να έρχεται μες στο χειμώνα στο Ακρωτήρι με κάθε μέσο, από τάρανδο μέχρι μοτοσυκλέτα και εκχιονιστικό μηχάνημα. Αισθητικά άψογη παραγωγή, πολύ κρίμα που δεν λαμβάνει προσοχής από τους τουρίστες.
Για το τέλος έχω αφήσει τον διάδρομο με την ιστορική εξέλιξη του σημείου. Υπάρχουν κάποιες μάλλον κωμικές φιγούρες (μου θύμισαν κουκλοθέατρο στην ΕΤ1 αρχές δεκαετίας ‘90) με τους… πιονιέρους να φτάνουν εδώ.
Οι πραγματικές φωτογραφίες είναι πολύ εντυπωσιακότερες, είναι αξιοθαύμαστο να βλέπεις τον κόσμο πριν εκατό, διακόσια χρόνια να φτάνει εδώ χωρίς goretex ή οτιδήποτε πέραν τον καθημερινών του ρούχων.
Μάλιστα, καθώς δεν υπήρχε οδική πρόσβαση, για την άφιξη του βασιλιά και την ανέγερση του μνημείου της πρώτης φωτογραφίας (το επισκέφθηκα αν θυμάστε αμέσως μόλις πάρκαρα), αναγκάστηκαν να φτιάξουν ένα ανηφορικό μονοπάτι φτάνοντας ως εδώ δια θαλάσσης.
Μόχθος όχι ψέματα. Για έναν συμβολισμό. Και εκεί έγκειται, όπως εγώ το ερμηνεύω, η αξία του να βρεθείς εδώ.
Απ’ ότι φαίνεται η πλειοψηφία των τουριστών παραμένει στην σφαίρα, εδώ δεν υπάρχουν ούτε δέκα άτομα, έτσι ο χώρος παραμένει ατμοσφαιρικός. Βοηθάει βέβαια και το ότι είσαι κάτω από το έδαφος.
Υπάρχει ένα διόραμα με όσα ζώα καταφέρνουν να ζήσουν εδώ πάνω, απ΄ ότι φαίνεται υπάρχουν και puffins, αλλά δεν είχα την τύχη να τα συναντήσω.
Έπειτα, ένα ημισκοτεινό δωμάτιο που επεξηγεί την σημασία της κλίσης του άξονα περιστροφής της γης και τις επιπτώσεις αυτής όταν είσαι στους πόλους. Ακόμη και αν από φυσική δεν τα πας ιδιαίτερα καλά, ο τρόπος που εξηγείται το βόρειο σέλας και ο ήλιος του μεσονυκτίου γίνεται κατανοητός.
Σε αρκετά σημεία σου υπενθυμίζεται το πόσο βόρεια είσαι, 71 μοίρες, 10 πρώτα λεπτά και 21 δεύτερα. Είναι σχεδόν βέβαιο πως στην ζωή μου αυτό το ρεκόρ δεν θα σπάσει.
Στο άλλο άκρο του διαδρόμου υπάρχει αίθουσα σινεμά, το δεκαπεντάλεπτο φιλμ που προβάλλεται δεν είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα, πιο πολύ καλλιτεχνικό με υπέροχα πλάνα που απεικονίζουν κόσμο να έρχεται μες στο χειμώνα στο Ακρωτήρι με κάθε μέσο, από τάρανδο μέχρι μοτοσυκλέτα και εκχιονιστικό μηχάνημα. Αισθητικά άψογη παραγωγή, πολύ κρίμα που δεν λαμβάνει προσοχής από τους τουρίστες.
Για το τέλος έχω αφήσει τον διάδρομο με την ιστορική εξέλιξη του σημείου. Υπάρχουν κάποιες μάλλον κωμικές φιγούρες (μου θύμισαν κουκλοθέατρο στην ΕΤ1 αρχές δεκαετίας ‘90) με τους… πιονιέρους να φτάνουν εδώ.
Οι πραγματικές φωτογραφίες είναι πολύ εντυπωσιακότερες, είναι αξιοθαύμαστο να βλέπεις τον κόσμο πριν εκατό, διακόσια χρόνια να φτάνει εδώ χωρίς goretex ή οτιδήποτε πέραν τον καθημερινών του ρούχων.
Μάλιστα, καθώς δεν υπήρχε οδική πρόσβαση, για την άφιξη του βασιλιά και την ανέγερση του μνημείου της πρώτης φωτογραφίας (το επισκέφθηκα αν θυμάστε αμέσως μόλις πάρκαρα), αναγκάστηκαν να φτιάξουν ένα ανηφορικό μονοπάτι φτάνοντας ως εδώ δια θαλάσσης.
Μόχθος όχι ψέματα. Για έναν συμβολισμό. Και εκεί έγκειται, όπως εγώ το ερμηνεύω, η αξία του να βρεθείς εδώ.