ΔΕΥΤΕΡΑ 15-06- 2015 ΗΜΕΡΑ 6
Το πρωί μετά τα καθέκαστα άρχισα να ετοιμάζομαι με τη γνωστή μου απάθεια.Η πεθερά μου προσπαθούσε να με ξεματιάσει μπας και συνέλθω. Ο πεθερός μου απορούσε... πού με βρήκε η κόρη του... και εγώ ετοιμαζόμουν.
Τα πράγματα (σκηνή sleeping bag) δεν τα είχα κατεβάσει καθόλου από το φέιζερ όλες τις ημέρες που έμεινα στο Μόναχο, πρώτον γιατί βαριόμουν. Kαι δεύτερον, για να με βλέπουν καλύτερα και να με προσέχουν περισσότερο οι υπόλοιποι οδηγοί που πήγαινα σαν χαμένος μέσα στο Μόναχο.
Ανεβάζω το φειζερ από το κλειστό γκαράζ, τοποθετώ μόνο το Bagster και την μπαγκαζιέρα και αφού χαιρέτησα τους γονείς, αρχισε να ριχνει καρεκλες!
Η πεθερά μου να ωρύετε...
- Που πας, θα πνίγεις!!!!
Ε περίμενα να κόψει λίγο η βροχή και με το που έκοψε… καλο μου δρόμο
Ο Τομ μετά από την γνωστή χρονοκαθυστέρηση (Ούτε θησαυροφυλάκιο σε τράπεζα να ήταν!!) έβγαλε σήμα και βγήκα στην αούτομπαν. Ο καιρός ήταν χάλια, έβρεχε καλύτερα ομως να βραχω παρά να σκάσω από τη ζέστη. Κλασικά δεν είχα την παραμικρή ιδέα μέχρι που θα φτάσω μιας και, ήδη από τα πρώτα χιλιόμετα άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της κόπωσης που είχα όλες τις προηγούμενες μέρες. Tρανταζομουν πάνω στο μηχανάκι σαν να με βαρούσε ρεύμα. Ωραία, αν μετά από 100 km τρανταζομαι, τρεις μέρες θα κανω να φτάσω στη Νορβηγία...
Όλες τις μέρες που ήμουν στα πεθερικά ζήτημα να κοιμόμουν 4-5 ώρες. Ημουν σε υπερένταση προσπαθούσα άλλα δεν με έπιανε ύπνος, δεν μπορούσα να ξεκουραστώ και στην τελική... Διακοπές ήμουν, και όταν ταξιδεύω μόνος τον ύπνο τον βάζω δυστυχώς, σε δευτερεύουσα φυσική ανάγκη. Είναι κάτι που φυσικά δεν το επιζητώ, αλλά έτσι λειτουργεί ο οργανισμός μου. Αφού ξυπνούσα μόνος μου από τις τέσσερις το πρωί λες και πήγαινα στις φάμπρικες να βγάλω μεροκάματο.Τι να πεις, αλλοπρόσαλλος τέλειος... Έλα όμως που τώρα ζοριζόμουν.
Κάπου εκεί και ενώ πήγαινα μέσα στην βροχή με καμια 150 χιλιόμετρα το μπροστινό αμάξι, παταει απότομα φρένο και το φειζερ με πέταξε κολια… Οτι πρέπει ήταν, για να με ξυπνήσει λιγο.
Το έθνικό οδικό δίκτυο της Γερμανίας είναι σαν λαβύρινθος, υπάρχουν πολλές δεκάδες εθνικές αρτηρίες που διασχίζουν τη γερμανική επικράτεια προς όλες τις κατευθύνσεις. Οπότε αν είναι να κάνεις πολλά χιλιόμετρα στη γερμανική γη, αναπόφευκτα θα αλλάξεις και πολλές αούτομπαν.
Έκει θέλει προσοχή για την βενζίνη. Φυσικά βρίσκεις βενζινάδικο ανά 40 με 50 km αλλά πολλές φορές, προτού να φτάσεις στο βενζινάδικο αλλάζεις αούτομπαν, όπου σε αυτή την αούτομπαν μπορεί ήδη να το έχεις προσπεράσει, και φτάνοντας προς το επόμενο πρατήριο, πάλι μπορεί να στρίψεις και ούτω καθεξής...
Όπου έβρισκα βενζινάδικο φούλαρα, έπινα καφέ και χάζευα τους υπόλοιπους ταξιδιώτες που προσπαθούσαν να ξεπιαστούν. Κάποιοι άλλοι όμως δεν είχαν τέτοια προβλήματα μιας και ...
Είχαν στήσει ολόκληρο σπιτι από έξω.
Η βροχή σταματησε και είπα να ξεκινήσω...
Η γερμανική αούτομπαν φημίζεται για την μονοτονία της, τεράστιοι αψεγάδιαστη δρόμοι, πανομοιότυπο τοπίο όρια ταχύτητας, όσο πάει... Εντάξει πολλές αούτομπαν έχουν όριο ταχύτητας αλλά κανείς δεν τα τηρεί, και από συζητήσεις που είχα μου λέγανε ότι... Αν έχεις από πίσω σου περιπολικό και ξεπεράσεις το όριο ταχύτητας δεν σε γράφουν... Αν όμως πηγαίνεις στο όριο πόσο μάλλον πιο σιγά, σε σταματάνε για έλεγχο... Θεωρούν ύποπτο το οτι πηγαίνεις σιγά γιατί μπορεί να είσαι μεθυσμένος ή ακόμα, να κουβαλάς παράνομες ουσίες (Αυτές οι πληροφορίες μπορεί να είναι λανθασμένες γιατί προέρχονται, από συζητήσεις και όχι από κάποιο κρατικό φορέα οπότε, για καλό και για κακό μην της ασπάζεστε γιατί αν σας γράψουν... Εγώ δεν πρόκειται να σας πληρώσω την κλήση!!)
Ολοι τρέχουν λοιπόν μέσα σε αυτούς και εγώ... 130... 140... 150..180... Να φύγουν τα χιλιόμετρα αλλά μαζί με τα χιλιόμετρα μου κάηκαν και τα λάδια. Το κόκκινο φωτάκι άναψε οπότε, στάση για συμπλήρωμα...
Μετά από άλλα 300 km πάλι τα ίδια, εκεί άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Το λάδι που κουβαλούσα είχε φτάσει κάτω από το μισό, εγώ είχα διανύσει γύρω στα 2500 km από το σπίτι και είχα να πάω στη Νορβηγία. Τώρα, θα με φτάσει το λάδι... Χλωμο! Θα βρω να αγοράσω, ακόμα πιο χλωμό μιας και τα βενζινάδικα πουλούσαν τα πάντα, εκτός από λάδια μοτοσυκλέτας. Λες να έπαθε κάτι το φειζερ... Παίρνω το μηχανικό τηλέφωνο.
- Ρε συ Μάκη τι έπαθε το φέιζερ και καιει σαν φριτέζα...
- Επειδή τρέχεις είναι, συμπλήρωνε και μην μασάς...
- Ε για να το λες εσυ κάτι ξέρεις...
Δεν μασάω μία, οπότε...
Ας φάμε μια σούπα.
Αλλά προτού να γευτώ το πεντανόστιμο γκούλας, να το δοκιμάσετε είναι τρέλα...
Φόρτισα μία και το κινητό στο βενζινάδικο γιατί μου είχε βγάλει πάλι την ψυχή. Το σύστημα που είχα κάνει για να το φορτίζει, ευτυχώς φόρτιζε αλλά το usb πότε έκανε επαφή ποτέ δεν έκανε. Συν το οτι, ο Τομ μου έτρωγε πολλή μπαταρία για να μου λέει τα δικά του όποτε, είχα πρόβλημα. Πάλι τα ίδια με πέρσι δηλαδή, απίστευτο! !
Για να μην σας κουράσω πολύ, όλη η μέρα ήταν βενζίνη καφές...
Στο τζάμπανταν, ελεγχο και συμπλήρωμα λαδιών και φτου απ'την αρχή. Αλλά δεν με χαλούσε όμως, γιατί όλο και έβλεπα φτιαγμένα αυτοκίνητα...
Διαχρονικές μοτοσυκλέτες ...
Αλλά φυσικά να θαυμάσω και το φειζερ που με είχε πάει μέχρι εκεί...
Η κούραση που είχα το πρωί κατά τη διάρκεια της ημέρας μου είχε περάσει αλλά τώρα που νύχτωνε, άρχισε να επανέρχεται και αυτή. Ελα κάνε λίγο υπομονή σε λίγο μπαίνουμε Δανια. Σούρουπο ποια, περνάω τα ανύπαρκτα σύνορα και ανηφορίζω. Ο δρόμος στην Δανία αποτελείται από δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και είναι μόνο ευθεία... Εκεί και για να στρίψεις ευθεία πας.
Πρέπει να ήταν 23:30 το βράδυ όταν πλέον δεν άντεχα άλλο, ήμουν κομμάτια είχα διανύσει 1000 και, χιλιόμετρα από το Μόναχο και ζοριζόμουν να οδηγήσω..Είχε αρχίσει να πονάει το κορμί μου από την κούραση. Τα τραντάγματα πλέον που είχα το πρωί γίνανε, πόνος και σφίξιμο για να συνεχίσω να οδηγώ. Μπα δεν μας παίρνει άλλο πρέπει κάπου να βρω να κοιμηθώ. Βενζινάδικο όμως πουθενά τώρα, που να σταματήσω... Πουθενά, και με τα χιλια ζόρια συνέχισα να οδηγω.
Όταν βλέπω μια πινακίδα για ένα ξενοδοχείο σε ένα παράδρομο της εθνικής, χωρίς δεύτερη σκέψη στρίβω δεξιά κάνω 3 km και φτάνω. Φυσικά κλειστό. Βασικά μόλις είδα το ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων κατάλαβα τη δουλειά, αλλά λέω δεν βαριέσαι, θα χτυπήσω το κουδούνι σάμπως... Εχω κάτι καλύτερο να κάνω!! Φτάνω στην πόρτα...
Κουδούνι πουθενά. Τι έγινε ρε παιδιά πλάκα με κάνετε... Στην Δανία δεν έχουν κουδούνια!! Αλλο τούτο πάλι!!!! Κοιτάω τον τιμοκατάλογο, 35€ το πρωινό. Μια χαρά!! Εντάξει αποκλείεται να έμενα εκεί αλλά μιας και δεν ήξερα τι να κάνω, το έπαιζα και καλά, υποψήφιος πελάτης!
Παρκάρω το φέιζερ...
Με το άλλοθι και καλά ότι ενδιαφέρομαι για δωμάτιο, παίρνω τη φωτογραφική μηχανή και αρχίζω να βγάζω φωτογραφίες... Τι να κάνω!!
Τρώω κάτι σαντουιτσάκια στο όρθιο που μου είχε κάνει η πεθερά μου για το δρόμο, καπνίζω δύο τσιγάρα και περιμένω. Να φωνάζω να χτυπάω την πορτα, τίποτα. Τότε βλέπω από την πίσω μεριά μία κυρία να βγαίνει έξω για να κάνει τσιγάρο. Την πλησιάζω, Ατάραχη αυτή...
- Μιλάς αγγλικά
Μου κάνει νεύμα πως ναι
- YOU, Ρεσεψιόν... τι ρωτάω
- No
- Έχει πουθενα κουδούνι να χτυπησω.... Θέλω δωμάτιο
- No
- Μπορείς να μιλήσεις με το ξενοδοχείο να μου ανοίξουν, για να πάρω ένα δωμάτιο...
- No!!! Και μπαίνει μέσα...
- ?????
Χέστηκα στο γέλιο! Ούτως ή άλλως σιγά μην έπαιρνα δωμάτιο άλλα τέτοια αντιμετώπιση πια... Μα καλά που ήρθα, ΣΤΗ ΔΑΝΙΑ!!! Το διασκέδασα τρελά άσχετα που ήμουν μέσα στην ερημιά της Δανίας και δεν ήξερα, που θα κοιμηθώ.
Αφού πέρασε λίγο ακόμα η ώρα λέω να συνεχίσω και άλλο ευθεία τον δρόμο μπας και, βρω καμιά καβάτζα. Παίρνω το μηχανάκι και οδηγώ. Ο δρόμος πλέον δεν είχε άσφαλτο αλλά ένα ψηλό χαλίκι. Ρε μάγκα τι κάνω εγώ εδώ! Περνάω ένα γήπεδο και συνεχίζω, φτάνω σε ένα υποσταθμό της Δ.Ε.Η, και συνεχίζω... Τότε φτάνω έξω από μία αποθήκη, λέω Νίκο χέστο, μην πας πιο μακριά. Παρκάρω το μηχανάκι, εν τω μεταξύ να έχει ένα ψόφο, εναν αέρα. Παγωνιά!
Φοράω αδιάβροχο το full face τα γάντια το κράνος, ακουμπάω πάνω στη λαμαρίνα από την αποθήκη και κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό της Δανίας που όμως, ακόμα είχε πινελιές ημέρας επάνω του, παρότι ήταν μιάμιση ώρα το πρωί, κοιμηθηκα. Με ενα χαμόγελο, απέραντης ευτηχίας
Μετά από μιάμιση ώρα κοκαλωμένος ξύπνησα. Πωπώ τι ώρα είναι, κοιτάω το κινητό τρεις και. Εντωμεταξύ είχε ξημερώσει ήδη. Πάμε να φύγουμε να πιούμε καφέ σε κανένα βενζινάδικο γιατί, δε λέει εδώ! Ανεβαίνω στο μηχανάκι και ξεκινάω ελπίζοντας να βρω βενζινάδικο γρήγορα. Τυχερός ήμουν, με το που βρήκα στην εθνική μετά από καμιά 20 km βρίσκω βενζινάδικο. Στροφή και μπαίνω μέσα, παίρνω καφέ βρίσκω πρίζα για το κινητό και άραξα, σιγά μην ξανά κοιμόμουν σήμερα.
Συνεχίζεται...